Sevgi neydi, emek miydi? Sevgi neydi, güven miydi? Sevgi neydi, koşulsuzluk muydu? Sevgi neydi, bir ömür müydü? Hepsi sorulabilir, hepsi başkaca cevaplanabilir elbette.

2013’ün Temmuz ayı işte belki de ‘Sevgi Neydi?’ sorusunun türlü cevaplarını almış olan babaannem Bedigül ve dedem Mustafa Batmaz’ın 60.evlilik yıldönümlerine kucak açıyor. Vay beee!…diyorsunuz siz de içinizden değil mi? İnanın 60.yıldönümleri olduğunu ben de yakınlarda öğrenmiş bulundum. Ve ‘altmış’ demeyi bir tuhaf buldum. Çünkü yaşam içerisindeki zaman dilimleri hayli şaşırtıcı.. 60 yıl dersiniz, dudaklarınıza sığdıramazsınız oysa sorsan bir çırpıda yaşanmış, hepsi ‘daha dün gibi’ gelen onlarca tatlı, acı hatırayla doludur.

Babaannem henüz ilkokul son sınıf öğrencisiyken dedem Ağrı’da onun öğretmeniymiş. Aradan geçen birkaç yılın sonunda, babaannem ‘yiğit’ bir genç kız iken dedem tarafından Allah’ın Emri Peygamber Efendi’mizin Kavliyle, büyükanne Feride ve abilerinden istenmiş. Ve böylelikle altmış yıllık yola çıkılmış. Dedem Mustafa Batmaz önce ilköğretim müfettişi, sonra ve hatta 40’ından sonra Hukuk Fakültesi okuyarak Noterlik yapmış. Babaannem de dedemin yanında dört çocuğunu büyütmüş, evlendirmiş, torunlarının da gününü görmüş.  Şimdilerde dedem 90 yaşına merdiven dayadı. Pek tabi çeşitli sağlık problemleri var. Babaannem ise 75 yaşını henüz geçmesine rağmen dedemin en büyük yardımcısı, varlığı. İşte bu yüzden gerçek sevgi neydi diye insan sorduğunda onlarca cevap verebilir. Ama hiçbiri yaşamın kendi verdiği, yarattığı cevaplardan daha doğru olmayacaktır inanın. Günümüzde tek birlikteliğini değil 60 yıl bir ay sürdüremeyen var. Bu elbette önyargılı olma durumunun ötesinde. Yani birbirine tahammül edebilen sevgililerin, karı-kocaların süresi neredeyse bir ayla sınırlı günümüzde. Eski insanlar çok mu iyiydi, çok mu mükemmellerdi? Yoksa bizler çok kötü, yanlış insanlar mıyız? Kanımca her ikisi de değil. Sorun ‘dünya hali’. Sorun canım dünyanın artık düzenden çıkmış olması.  O yüzden onlar bize göre  rahmetli Aysel Gürel’in şarkı sözünde yazdığı gibi biraz da böyleler:

“Gel asırlardan uzan da tut ellerimi sımsıcak/ Yoksa bendeki çocuk da böyle çaresiz kalacak/ Öfke ile beslenen çocuklar yalnızdırlar.

Ve ümitleri çiçeklerden acıları tarihlerden/ Senin gibi benim gibi onlarda hep insandılar/  Ve sevgiye inandılar ve saygıya inandılar/ Senin gibi benim gibi/ Onlar biraz terkedilmiş biraz küskün çocuktular/ Sanki biraz incitilmiş/ Sanki yetersiz sevilmiş/ Sanki utandılar kavgadan ve sustular.

Hep incilenen gözyaşları kurusun inançlarında/ Sene bindokuzyüzkırkbeş onlarda hep insandılar/ Ve sevgiye inandılar ve saygıya inandılar/ Senin gibi benim gibi.”

Sevgiyle,

Feride Hande Gemici